Klasa 8b brała dziś udział w Embodied Realms, który odbywa się w Słodowni. To wyjątkowy festiwal, który łączy performans i technologie XR (VR/AR/MR). Dla uczniów i uczennic była to okazja, aby poznać wirtualne i rozszerzone światy poprzez interaktywne, edukacyjne doświadczenia. W trakcie wizyty młodzież odkrywała, jak sztuka i technologia mogą tworzyć nowe formy ekspresji, współpracy i kreatywności. Wzięliśmy udział w poniższych doświadczeniach. Gdyby ktoś chciał się wybrać, można to zrobić do 19.10.
– Doświadczenie „POSTGRANICZE” Joanny Zabielskiej, której performance “ to literacko-artystyczna przestrzeń wyobraźni czerpiąca inspirację z pejzażu Podlasia. Uczestnicy przemierzają przestrzenie pełne dźwięków, obrazów i tekstów, które splatają lokalną tradycję, wspomnienia i współczesną wrażliwość. Instalacja zachęca do refleksji nad granicami geograficznymi i kulturowymi, nad miejscami pamięci oraz tym, jak krajobraz kształtuje naszą tożsamość.
„Sen” Keisuke Itoh to immersyjna podróż, w której uczestnik zanurza się w japońskim rytuale parzenia herbaty, trzymając w dłoniach czarkę Raku w zabytkowej herbacianej chatce Tai-an. W półmroku pomieszczenia rodzi się tytułowy Sen – duch herbaty, który stopniowo odkrywa świat, odnajdując radość w interakcji z otoczeniem i podobnymi sobie istotami. To medytacyjna podróż, która unaocznia naszą jedność z otaczającym nas światem.
„ROAMance” Stanisława Liguzińskiego to doświadczenie VR, w którym dwoje uczestników kształtuje swoje awatary wyłącznie poprzez rozmowę, podważając nasze przywiązanie do wyglądu fizycznego, stawiając autentyczną więź i porozumienie na pierwszym miejscu.
“Space Echo” Hyun Cho to wieloosobowa instalacja VR, badająca, jak ludzie i sztuczna inteligencja postrzegają świat i wchodzą ze sobą w interakcje. Słowa uczestników stają się siłą napędową ich wirtualnych postaci. Im więcej uczestnicy/uczestniczki mówią, tym bardziej się od siebie oddalają. W tej wirtualnej przestrzeni mit o Echo i Narcyzie zostaje na nowo opowiedziany z pomocą sztucznej inteligencji, odsłaniając paradoks komunikacji. Im więcej mówimy, tym bardziej się od siebie oddalamy.
„Contrast or Illusion” Mariusza Borzyszkowskiego w centrum stawia uczestnika, by zmierzył się z wszechobecnymi mechanizmami oceny. Widz staje się obiektem oceny ze strony cyfrowych postaci. Ich zachowanie, sterowane przez losowy algorytm, decyduje o akceptacji lub wykluczeniu uczestnika z przestrzeni. Projekt bada kontrast między tym, co kontrolowane, a tym, co przypadkowe, prowokuje do refleksji nad niewidzialnymi strukturami władzy, normami społecznymi oraz wpływem losowości na nasze życie.